News

Dit saxofoonkwartet is balsem voor de ziel

 Piafs "La Vie en Rose" is een openbaring. De arrangementen en Elans klassieke voordracht vormen een gelukkig huwelijk.

Zo flauw als die comedy serie 'Allo 'Allo! kon zijn, met zijn melige woordspelingen, zo gracieus is de herkenningstune - mits gespeeld door het Amstel Quartet.

Wie denkt dat het instrument, geassocieerd met die robuuste, ietwat plichtmatige solo's in rocksongs, geen recht kan doen aan een repertoire waarvan elk woordje, elk groot gebaar moet worden verantwoord door la passion, moet maar eens luisteren.

This saxophone quartet is balm for the soul.

Piaf's "La Vie en Rose" is a revelation. The arrangements and Philippe Elan's elegant style form a perfect marriage.

Pablo Cabenda, De Volkskrant, 22 juli 2016

Full review in Dutch: 

VOLKSKRANT, 22 JULI 2016

Het saxofoonkwartet en de chansonnier klinken als balsem voor de ziel.

Piafs 'La vie en rose' is zelfs een openbaring.

De arrangementen en Elans klassieke voordracht vormen een gelukkig huwelijk.

Zo flauw als die comedy serie 'Allo Allo!' kon zijn, met zijn melige woordspelingen, zo gracieus is de herkenningstune – mits gespeeld door het Amstel Quartet.

Het Amsterdamse saxofoonkwartet liet een bewerking maken voor vier saxofoons en nam het op in hun project Sax avec Elan!. Een samenwerkingsverband tussen de Franse chansonnier Philippe Elan, al zo'n dertig jaar in Nederland, en het ensemble. Het kwartet, dat geregeld de grenzen verlegd, nam vorig jaar een serie liederen op met Elan.

Wie denkt dat het instrument, geassocieerd met die robuuste, ietwat plichtmatige solo's in rocksongs, geen recht kan doen aan een repertoire waarvan elk woordje, elk groot gebaar moet worden verantwoord door la passion, moet maar eens luisteren.

Niks geen gratuit powerplay in het Amsterdamse Concertgebouw. Elan trippelt bijna gewichtsloos door Charles Trenets Douce France terwijl de blazers hem met ademstootjes in de lucht houden. Even later, in Brels Mathilde, gooit hij de ramen van zijn hart open en zingt vol galmende bravoure dat Mathilde is teruggekomen. Zelfs een fremdkörper als Nick Drakes Way to Blue – Le bleu – krijgt een overtuigende make over, inclusief tristesse.

De arrangementen en Elans klassieke voordracht – vocaal theatraal – vormen een gelukkig huwelijk. Daarbij heeft de zanger ook een indrukwekkend volume tot zijn beschikking. Aan het woeste einde van Amsterdam, waarin hij iets van Brels rigoureuze expressie ontbeert, drukt hij met enthousiaste decibellen het kwartet haast weg.

Maar, en dat was een openbaring, de zwijmeling van Edit Piafs La vie en rose voelt zoeter als je je nestelt in de schoot van blazers in plaats van strijkers. En Ramses Shaffy's Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder gaat van balsem voor de ziel tot hartekreet. Het spectrum van emoties wordt dan zowel door het ensemble als door de zanger met een fijn penseel neergezet. 'Fijnbesnaard' zou je haast zeggen, als het niet zo raar zou klinken in de context van toeteraars. 'Delicatesse' is de term die Elan gebruikt als hij het heeft over zijn grote voorbeeld Charles Aznavour. Het is ook een beetje de delicatesse van Elan.

Pablo Cabenda